Οι ευθύνες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως της απελθούσας ηγεσίας και της ηγετικής ομάδας του είναι τεράστιες. Ακόμα κι όταν μαζευόμαστε 5 άνθρωποι και φτιάχνουμε ένα σωματείο, προσέχουμε το καταστατικό και τις διαδικασίες, να μη μπορούν να έρθουν στη συνέλευση συντεταγμένα κάποιοι και το “πάρουν”. Να ξέρουμε τους υποψήφιους, να είναι καιρό στο σωματείο, κάποιοι να τους προτείνουν. Άρα, για αυτό που συμβαίνει, υπάρχει βασικός υπεύθυνος που έβλεπε μόνο τη δική του πανηγυρική επανεκλογή χωρίς μέριμνα για ένα αύριο ίσως και χωρίς τον ίδιο. Υπάρχουν κι εκείνοι γύρω του κι απέναντί του, φταίνε γιατί συναίνεσαν. Ο αρχηγισμός πληρώνεται, γεννάει κι άλλους αρχηγισμούς. Η σωτηριολογία γεννάει σωτηριολογία. Η ελαφρότητα γεννάει ελαφρότητα και αυτή την ελαφρότητα φυσικά υπάρχουν συμφέροντα που θα την αξιοποιήσουν και θα κάνουν πειρατεία στο αφρούρητο σκάφος. Ένα το κρατούμενο.
Πώς έφτασε τόσος κόσμος να “σκάει” και να διαλέγει για αρχηγό ένα ολόγραμμα, ένα τρισδιάστατο αντίγραφο-είδωλο που περιφέρεται λαμπερό και κενολογεί χωρίς ειρμό; Πώς οδηγήθηκε τόσος κόσμος σε τέτοια απόγνωση ώστε να επιλέγει το καταφανώς κούφιο και να παραβλέπει το βέβαιο ξεφούσκωμα που θα ακολουθήσει; Ξέρουν ότι το επόμενο πρωί θα ζήσουν ένα απαίσιο ξύπνημα από χανγκόβερ αλλά πίνουν μπόμπες ακόμα. Γιατί; Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να απαντηθεί, αλλιώς θα έρχονται συνεχώς σίκουελ της ήττας του Ιουνίου. Δύο τα κρατούμενα.
Τρίτο, μην ισοπεδώνουμε, μην γενικεύουμε. Είναι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε. Ακούω ανθρώπους που δεν το φανταζόμουν να στηρίζουν Κασσελάκη, δεν είναι τρελοί, δεν είναι όλοι αυριανιστικά τρολ. Υπάρχει κόσμος που αγωνιά ανάμεσά τους με τρόπο γνήσιο.
Τέταρτο, το ότι κάποιοι είναι καλοπροαίρετοι δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχει ξεχυθεί ένας χυλός εχθροπάθειας και φανατισμού, αυριανικής και πολακικής ματσίλας και ακροδεξιάς τοξικότητας που βρίζει και απειλεί. Αυτοί ήταν και χτες στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήρθαν την προηγούμενη Κυριακή. Η αριστεροδεξιά ήταν εκεί. Ο τζάμπα πατριωτισμός και οι φρουροί της εθνικοφροσύνης επίσης. Και υπάρχουν και γι’ αυτό ευθύνες.
Πέμπτο, δε μπορεί να υπάρχει δημοκρατικός άνθρωπος, μέσα ή έξω, κοντά, μακριά ή τελείως απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ, που να μένει αδιάφορος για αύριο και για το αύριο. Γιατί η μάχη για την όποια αριστερά αλλά και για την δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο θα δοθεί με άλλους όρους ανάλογα με το αποτέλεσμα. Αλλιώς να κερδίσει η στρατηγική της απόλυτης αποικιοποίησης του πολιτικού από την επικοινωνία και την αγορά. Αλλιώς να κερδίσει η ίδια η πολιτική, με όλες τις ελλείψεις, τα κενά, τα λάθη της. Και να μην εφησυχάζουν οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, όταν πάρει φωτιά το ένα σπίτι κινδυνεύουν και τα άλλα.
Είναι σαφής η επιλογή λοιπόν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η αποτροπή του μείζονος κινδύνου αναιρεί όλα τα άλλα που είπαμε.
Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου