• Ο Κασσελάκης έχει ένα σαφές στίγμα. Feel-good. Απόλαυση. Έρχεται πρακτικά χωρίς θέσεις ως αυτός που ζει τη ζωή του ριζοσπαστικά και τη φχαριστιέται: είτε τον χτυπά το «παραδικαστικό» είτε το παπούτσι του είναι εξίσου εύκολο. Πέφτει, ξανασηκώνεται, βγάζει εύκολα λεφτά, κινείται ανοδικά, ερωτεύεται, συνωμοτεί το σύμπαν επειδή θέλει κάτι πολύ. Η Αχτσιόγλου κοπιάζει πολύ, θέλει αγώνες, δουλειά, εργατικότητα, μυρμήγκια. Μάλλον δεν είναι και party animal. Το προσωπικό είναι πολιτικό και η ηδονή αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας του 21ου αιώνα. Κάπου στο βάθος χρειάζεται και η γιορτή.

• Ο Κασσελάκης συγκεντρώνει ένα ετερογενές μείγμα ανθρώπων: νέους που γουστάρουν το ξελόγιασμα, εθνοπατριώτες, ταυτοτικά πασόκους, ανθρώπους για τους οποίους η ομοερωτική ορατότητα είναι σημαντική, όσους κάνουν αντικομματική κριτική σε ένα κόμμα που έπαψε να κάνει αυτοκριτική γιατί σκότωσε μεθοδικά την κληρονομιά του ’68, όσους πιστεύουν ότι θα ενισχύσει την ορατότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όσους νιώθουν αντιπολιτική δυσφορία και ψάχνουν ηγέτες-μεσσίες, τους λάτρεις της εξατομικευμένης κινητικότητας.

• Όλο αυτό το μείγμα είναι εξαιρετικά αντιφατικό. Οι πολύ αισιόδοξοι μπορεί να θεωρούν ότι ο Κασσελάκης θα αντιπροσωπεύσει τελικά έναν νέο λόγο ανανέωσης των πολιτικών-κομματικών δομών. Η ψήφος υπέρ του ήταν, πράγματι, το μήνυμα. Οι κάπως πιο υποψιασμένοι ξέρουν τι σημαίνουν οι φωτογραφίες του Κασσελάκη με την Τζάκρη, τον ναύαρχο Αποστολάκη, τον Γιώργο Τσίπρα και όσους δεν θα ήταν στον πρωινό καφέ της Κουμουνδούρου πια. Την αναστήλωση του παλαιοκομματικού αυριανισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι κατεξοχήν τον στηρίζουν άνθρωποι που δεν εκλέχτηκαν στις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Ο ηδονισμός των κασσελακικών με τους τρολ λογαρισμούς twitter που εκφασίζουν τη δημόσια σφαίρα δεν είναι απλώς ενδεικτικός. Το ύφος των φεϊσμπουκικών τους σχολίων δεν είναι απλώς κάποια συναισθηματική έκρηξη ενσώματη στο πολιτικό. Είναι και πούρος ωφελισμός της δεύτερης κομματικής ευκαιρίας.

• Δεν με πείθει το επιχείρημα ότι η συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες υπήρξε μαζική. Η συμμετοχή ήταν μέτρια σε σχέση με το πραγματικό διακύβευμα. Όταν η αντίστοιχη εσωκομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ έφτασε τις 270 χιλιάδες, όταν κανονικά ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 1 εκατομμύριο ψήφους, οι 140 χιλιάδες δεν είναι κάποιου είδους απόδειξη αλλά ένδειξη για το τι μπορεί ευρύτερα να ζητούν οι ψηφοφόροι.

• Πόσο μπορεί να διαρκέσει ο Κασσελάκης; Ένας τύπος με απροσδιόριστη σε μένα χρηματοδότηση και απροσδιόριστες εκ πεποιθήσεως πολιτικές θέσεις. Είναι one vote stand; Τι μπορεί να πει εκτός tik tok όταν βρεθεί μπροστά σε μια ανομοιόμορφη κοινοβουλευτική ομάδα και έναν όντως απαρχαιωμένων αντιλήψεων και μη responsive κομματικό μηχανισμό; Όταν θα υπάρχουν πραγματικές συζητήσεις με πραγματικά νομοσχέδια στη βουλή; Πόσο μπορεί να κρατήσει άραγε η νοσταλγία για το χαμένο 2015; Όταν όλα τα πολιτικά ενδεχόμενα έμοιαζαν ανοιχτά, η αναταραχή ήταν μεγάλη, τα πλήθη παραληρούσαν με τη διεθνή λάμψη του Βαρουφάκη και η Ζωή Κωνσταντοπούλου πετούσε σπόντες στους δικαστές; Ο Κασσελάκης μοιάζει σαν την ενσώματη ανάκληση μιας τέτοιας στιγμής αριστερής ευτυχίας για την οποία όμως υπόσχεται αμερικάνικο happy end. Έβλεπα το βιντεάκι του από το Θησείο Σάββατο βράδυ πριν τις εκλογές. Όταν επαναλάμβανε αποτυχημένα τσιπρικά μοτίβα συνέχειας μεταξύ παπανδεϊσμού και τσιπρισμού. Αυτά που στις πρόσφατες εκλογές, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με διψήφιο ποσοστό, αποδείχθηκαν πασέ. Οι περισσότεροι αποκάτω κοιτούσαν το κινητό τους. Αυτόν έβλεπαν αλλά στο κινητό, έλεγε ένας φίλος. Ίσως ορθώς κρατούσαν αποστάσεις.