Το μεγαλύτερο μέρος των αναλύσεων για τη νίκη του Σ. Κασσελάκη έχει επικεντρωθεί στην επικοινωνιακή καμπάνια του. Χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ο όρος «μεταπολιτική» για να περιγράψει τη νέα συνθήκη: την απουσία πολιτικού περιεχομένου, την (κατά)χρηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, την υπερπροβολή από τα μέσα ενημέρωσης, την κατασκευή της εικόνας του νέου και επιτυχημένου. Εάν ήθελα να συμπυκνώσω αυτή τη συζήτηση, θα ήταν προς την κατεύθυνση που πρότεινε ο Χρήστος Τριανταφύλλου σε μια ανάρτησή του: την οικονομία απόσπασης προσοχής. Σε μια εποχή και κοινωνία αέναου σκρολαρίσματος, το κρίσιμο είναι να κερδίσεις την προσοχή έστω και για λίγο του χρήστη-θεατή. Κι αυτό είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει με την εικόνα παρά με τον λόγο, πόσο μάλλον για το συγκεκριμένο πρόσωπο και την καμπάνια του.

Ωστόσο, θεωρώ ότι κάτι μας διαφεύγει. Όλη αυτή η συζήτηση περί επικοινωνίας όσο χρήσιμη και ενδιαφέρουσα κι αν είναι, δεν αρκεί για να εξηγήσει την επιτυχία του Κασσελάκη. Δίπλα και μαζί με το νέο, υπάρχει το παλιό. Εννοώ, ότι η νίκη Κασσελάκη θα ήταν αδύνατη χωρίς τη στήριξη ενός (μεγάλου, όπως αποδείχτηκε) μέρους του παραδοσιακού, κομματικού μηχανισμού. Ενός μέρους του κομματικού μηχανισμού που κινητοποίησε ψηφοφόρους, που έστησε πόλεμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έστειλε κόσμο στις εμφανίσεις του υποψήφιου, που άρχισε με επώνυμα στελέχη να πυκνώνει τις γραμμές των υποστηρικτών του και να του δίνει όχι την ακτινοβολία αλλά την έγκριση –ότι τελικά δεν είναι «ουρανοκατέβατος» αλλά έχει την προώθηση ενός τμήματος του μηχανισμού του «βαθέος» ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα των «προεδρικών» με ό,τι συνειρμούς ή προσδοκίες αυτό δημιουργούσε.

Η σύμπλευση του «νέου» με το «παλιό» μπορεί να φαίνεται αντιφατική αλλά στην πραγματικότητα είναι συμπληρωματική. Χωρίς την ακτινοβολία του νέου και άφθαρτου, το κομμάτι του μηχανισμού που τον στήριξε ήταν καταδικασμένο σε οδυνηρή ήττα. Χωρίς την υποστήριξη του «βαθέος» ΣΥΡΙΖΑ, το επικοινωνιακό γκελ στην εκλογική βάση θα ήταν πολύ μικρότερο και μάλλον δεν θα του επέτρεπε να νικήσει. Πίσω από την επικοινωνία υπάρχει η πολιτική, με την πιο στενή έννοια και με τους πιο σκληρούς όρους.

Πολυμέρης Βόγλης