Blog

Ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα στη διαδικασία εκλογής προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική ευθύνη του για την άμεση και ενωτική διεξαγωγή του συνεδρίου που έχει αποφασιστεί για τον Νοέμβριο. Εχουν διατυπωθεί σειρά ερωτημάτων για την προσωπική διαδρομή και τις πολιτικές απόψεις του Στέφανου Κασσελάκη, χωρίς ακόμα να απαντηθούν με πειστικό τρόπο από τον ίδιο ή τους υποστηρικτές του. Ομως το πραγματικό ερώτημα που πλανάται πάνω από τη θεαματική αναρρίχηση του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αφορά τον ίδιο. Στο κάτω κάτω της γραφής είναι θέμα λίγων ημερών ή λίγων βδομάδων ώσπου να συγκεντρωθούν και να διασταυρωθούν...

Το μεγαλύτερο μέρος των αναλύσεων για τη νίκη του Σ. Κασσελάκη έχει επικεντρωθεί στην επικοινωνιακή καμπάνια του. Χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ο όρος «μεταπολιτική» για να περιγράψει τη νέα συνθήκη: την απουσία πολιτικού περιεχομένου, την (κατά)χρηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, την υπερπροβολή από τα μέσα ενημέρωσης, την κατασκευή της εικόνας του νέου και επιτυχημένου. Εάν ήθελα να συμπυκνώσω αυτή τη συζήτηση, θα ήταν προς την κατεύθυνση που πρότεινε ο Χρήστος Τριανταφύλλου σε μια ανάρτησή του: την οικονομία απόσπασης προσοχής. Σε μια εποχή και κοινωνία αέναου σκρολαρίσματος, το κρίσιμο είναι να κερδίσεις την προσοχή έστω και για λίγο του χρήστη-θεατή. Κι αυτό...

Ηεκλογή προέδρου από τη βάση (πολύ ελαστική έννοια) καθιερώθηκε στην Ελλάδα από τον Γιώργο Παπανδρέου. Το 2004, στην προσπάθειά του να ανατρέψει τα προγνωστικά που… ήθελαν τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή να κερδίζει με άνεση τις εκλογές, οργάνωσε πανελλαδική εκστρατεία με περιοδείες σε όλη τη χώρα και μαζικές συγκεντρώσεις. Ηταν ο μοναδικός υποψήφιος -είχε πάρει το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον απερχόμενο Κώστα Σημίτη (διαδικασία κάθε άλλο παρά δημοκρατική)- και σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε το ΠΑΣΟΚ της εποχής πήγαν στις κάλπες να τον ψηφίσουν πάνω από 900.000 πολίτες. Το νούμερο αμφισβητήθηκε εκ των υστέρων. Εχασε όμως τις εθνικές εκλογές. Αναρωτιέται...

Πώς το κόμμα της πληθυντικής Αριστεράς μεταλλάχθηκε σε μια δεύτερη Ν.Δ. Αν κάτι επιβεβαιώθηκε από τις «εσωκομματικές» εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. την περασμένη Κυριακή, αυτό είναι η συντριπτική ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς, ακόμη και εντός των τειχών (ή των υπολειμμάτων) μιας κατ’ όνομα –όπως αποδείχθηκε– Αριστεράς. Η ανάδειξη στην ηγεσία του κόμματος ενός ανθρώπου δίχως καν κάποια κοινωνική ατζέντα, για τον οποίο γνωρίζουμε απλώς την «αντισυμβατική» προσωπική του ζωή (που ο ίδιος διαφήμισε με κάθε τρόπο), καθώς και ότι φοιτούσε κάποτε στο Κολλέγιο Αθηνών, έβγαλε λεφτά στις ΗΠΑ και ισχυρίζεται πως μπορεί να νικήσει κάποτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ισοδυναμεί με πελώρια...

Οι ευθύνες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως της απελθούσας ηγεσίας και της ηγετικής ομάδας του είναι τεράστιες. Ακόμα κι όταν μαζευόμαστε 5 άνθρωποι και φτιάχνουμε ένα σωματείο, προσέχουμε το καταστατικό και τις διαδικασίες, να μη μπορούν να έρθουν στη συνέλευση συντεταγμένα κάποιοι και το "πάρουν". Να ξέρουμε τους υποψήφιους, να είναι καιρό στο σωματείο, κάποιοι να τους προτείνουν. Άρα, για αυτό που συμβαίνει, υπάρχει βασικός υπεύθυνος που έβλεπε μόνο τη δική του πανηγυρική επανεκλογή χωρίς μέριμνα για ένα αύριο ίσως και χωρίς τον ίδιο. Υπάρχουν κι εκείνοι γύρω του κι απέναντί του, φταίνε γιατί συναίνεσαν. Ο αρχηγισμός πληρώνεται, γεννάει...

1. Η διάκριση Δεξιά-Αριστερά, οι ιδεολογίες, οι πολιτικές θεωρίες, οι διαφορετικές αξιακές κατηγορίες δεν έχουν πια καμία σημασία. Διαλέγετε ό,τι σας βολεύει ή πουλάει περισσότερο και φτιάχνετε ένα όμορφο πλαίσιο στο οποίο χωράνε τα πάντα και τίποτα. Αφήστε τους άλλους να μιλάνε για πολιτική και μεταπολιτική, εσείς θα είστε πέρα και πάνω από αυτά. 2. Επικοινωνία, επικοινωνία, επικοινωνία με όλους τους τρόπους, που σημαίνει ότι το σημαντικό είναι να τραβάτε την προσοχή--από την έξυπνη ατάκα και το κλείσιμο του ματιού μέχρι το σκυλάκι στα πλατώ και το μουσικό όργανο που διακονείτε. Στόχος, να σας λατρέψουν πρωτίστως τα πρωινάδικα. 3. Λαμπερό...

Αυτό που κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης θα μπορούσε ίσως να αποκληθεί viral χάρισμα ή δυνητικό ψηφιακό χάρισμα, ή μετα-χάρισμα, ή με κάποιον άλλον ατσούμπαλο όρο που αποδίδουμε σε φαινόμενα πολύ ρευστά για να περιγραφούν. Παρατηρώ με μεγάλη προσοχή τον Κασσελάκη από τον Αύγουστο και καταναλώνω μια ίσως ανθυγιεινή ποσότητα από το περιεχόμενο που παράγει ή παράγουν άλλοι γι' αυτόν. Αυτό όμως έχει να κάνει με τις προσωπικές μου ερευνητικές διαστροφές και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Αυτό που έχει εδώ σημασία όμως είναι ακριβώς ότι δεν μιλάμε απλώς για συζητήσεις, ή πολιτικές ζυμώσεις ή δημόσιες διενέξεις, αλλά για περιεχόμενο -content στην ιντερνετική...

Ανατροπή; Σίγουρα. Οταν ξεκίνησε η κούρσα της διαδοχής και πριν από την κατάθεση της υποψηφιότητας Κασσελάκη σχεδόν όλοι έλεγαν ότι θα είναι μια ήσυχη αναμέτρηση και η κ. Αχτσιόγλου έμοιαζε φαβορί. Εύκολα ή δύσκολα θα τερμάτιζε πρώτη και αρκετοί δεν απέκλειαν ότι θα μπορούσε να κερδίσει από τον πρώτο γύρο.Η εσωκομματική μάχη δεν είχε εξάρσεις, οι πολιτικές διαφορές ήταν εντός πλαισίου και όλοι συνέκλιναν στην εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα συνεχίσει να πορεύεται σε χαμηλούς τόνους. Οι προβλέψεις για τη συμμετοχή του κόσμου ήταν συγκρατημένα απαισιόδοξες. Ο στόχος των 150.000 πολιτών που είχαν πάει να ψηφίσουν τον Τσίπρα έμοιαζε απλησίαστος....

• Ο Κασσελάκης έχει ένα σαφές στίγμα. Feel-good. Απόλαυση. Έρχεται πρακτικά χωρίς θέσεις ως αυτός που ζει τη ζωή του ριζοσπαστικά και τη φχαριστιέται: είτε τον χτυπά το «παραδικαστικό» είτε το παπούτσι του είναι εξίσου εύκολο. Πέφτει, ξανασηκώνεται, βγάζει εύκολα λεφτά, κινείται ανοδικά, ερωτεύεται, συνωμοτεί το σύμπαν επειδή θέλει κάτι πολύ. Η Αχτσιόγλου κοπιάζει πολύ, θέλει αγώνες, δουλειά, εργατικότητα, μυρμήγκια. Μάλλον δεν είναι και party animal. Το προσωπικό είναι πολιτικό και η ηδονή αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας του 21ου αιώνα. Κάπου στο βάθος χρειάζεται και η γιορτή. • Ο Κασσελάκης συγκεντρώνει ένα ετερογενές μείγμα ανθρώπων: νέους που γουστάρουν το...

ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, οι κοινωνικές ανάγκες έχουν ηθική προτεραιότητα έναντι των πολιτικών μηχανισμών. Για τα αριστερά κόμματα η κοινωνία ήταν κυρίως οι αγώνες των τάξεων και αργότερα και τα δικαιώματα, κοινωνικά, ατομικά ή αυτά των μειονοτήτων. Στην περίοδο της δικής μας εποχής των μνημονίων, αυτή η κοινωνία-λαός βρήκε στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ένα όχημα πρόσβασης στην κυβέρνηση και μια μορφή δικαίωσης. Φυσικά ο Τσίπρας ήταν πολιτικό στέλεχος που βγήκε από μια κομματική ιστορία, πρώτα στον Συνασπισμό και έπειτα, με ρόλο ιδρυτικό, στον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλούσε και ήξερε την κληρονομημένη γλώσσα, αν και ο ρόλος του και αυτό που διαμόρφωνε με την παρουσία του...